تحقیق ادبیات عرفانی

ادبیات عرفانی سرآمد شاعران عارف، مولانا جلال الدین محمد رومی است کھ  ھم در عرصه   ادب عاشقانه  عرفانی بی مانند است و ھم در عرصه ادب تعلیمی عرفانی.ادبیات عرفانی یا ادبیات صوفیانه، قسمتی از میراث منثور و منظوم ادبی است که شاعران عارف یا عارفان شاعر، تحت تأثیر مشرب تصوف به وجود آورده اند و دربرگیرنده ی قسمت عظیمی از ادبیات پارسی است.برای شناخت این نوع ادبیات لاجرم باید پدید آورندگان آن یعنی صوفیه و عرفا راشناخت. تصوف یک مشرب خاص فکری است که تقریباً از قرن دوم هجری قمریبه طور رسمی مطرح شد، و سابقه تعالیم آنان را می توان به زمان پیامبر و "اهلصفه"، کسانی که در اثر تعلیمات پیامبر(ص) و از سویی دنیازدگی جانشینان پیامبربه خصوص از دوره عثمان به بعد، به زهد و دنیاگریزی روی آوردند و کم کم اقلیتخاص فکری را شکل دادند. اولین چیزی که در بین آنان مطرح شد مذمت دنیا وخواهش های نفسانی بود و سپس عشق به خدا و طلب او که مرکز خواسته ها و هدف نهایی اعمالشان قرار داشت. از همین جاست که تعلیمات و سخنان آنها دو دسته می شود: دسته ای به وعظ و اندرز (ادب تعلیمی) و دسته ای به جذبه و عشق (ادبعاشقانه) می پردازند. بعدها میراث عظیمی تحت عنوان ادبیات عرفانی از آنان به جای ماند که از این مشرب فکری تغذیه می نمود.

و... با تخفیف فوق العاده