تاثیر توسعه پایدار در روند طراحی منظر شهری با هدف افزایش کیفیت زندگی

شهر خانه ای است، بزرگ، همانگونه که خانه بایستی از صفات و مزایایی برخوردار باشد تا سکونت و زندگی را مطلوب و آسایش
بخش سازد، شهر نیز باید دارای کیفیات و ویژگی هایی برای تامین آسایش، راحتی و امنیت باشد. امروزه توسعه فیزیکی شهرها،
رشد صنعت ، شهرنشینی و افزایش جمعیت در شهرها ، دوری از طبیعت و قطع رابطه انسان با محیط زیست طبیعی موجب توسعه
بی رویه و ناپایدار شهری، تخریب نواحی سبز شهری و بالا رفتن تقاضا برای زمین شهری می گردد، که خود زمینه ساز از بین رفتن
فضاهای سبز درون شهری ،کاهش سهم باغ های شهری و تغییر کاربری این گونه اراضی است. فضاهای سبز شهری به عنوان جز
ضروری و لاینفک پیکر یگانه شهرها در متابولیسم آنها نقس اساسی را دارا می باشد که کمبود آنها می تواند اختلات جدی در
حیات شهرها به وجود آورد. بنابراین ایجاد وتوسعه فضای سبز نقش مهمی در سطح کیفیت زندگی تمام موجودات از جمله انسان
دارد. از آن جا که پایداری در یک اکوسیستم خاصه اکوسیستم شهری طبق اصول از پیش تعیین شده اتفاق نمی افتد، بلکه حالت
پایدار و پویا در آن رخ می دهد، یا به عبارت ساده تر توسعه پایدار در یک محیط یا کشور با در نظر گرفتن توان اکولوژیکی، نیروی
انسانی و منابع مالی متعلق به آن می تواند تحقق یابد، ضرورت ارزیابی این مفهوم در هر علم با حوزه اندیشیدگی خاص در یک
قلمروی سرزمینی، امری اساسی و بایسته به نظر می رسد. توسعه پایدار رقابتی است سخت مابین امروز و آینده ای که، ما آنرا می
سازیم. در توسعه شهری، معماری منظر در جهت کاهش آلودگی محیطی و حفاظت از منابع ،ایجاد محیطی جذاب و ایجاد حس
سر زندگی یرای بالا بردن کیفیت زندگی در فضای شهر تاثیر بسزایی دارد. پرداختن به مفهوم کیفیت زندگی از توجه به مفاهیم
)توسعه پایدار ( و )جامعه سالم ( نشئت گرفته است . اهداف فکری باید در طراحی ها به سوی این هدف رهنمود شود تا اثرات آن
شامل همگی گردد. از سویی دیگر، ضرورت پرداختن به این مفهوم در هر حوزه ای از گستره دانش بشری لازم و بدیهی است،
چنانچه این تحقیق نیز در صدد است تا به بررسی، بازبینی و ارزیابی مفهوم پایداری در معماری منظر به مثابه نزدیک ترین مفهوم
با محیط زیست شهری و بوم زیست یرای بالا بردن سطح کیفیت زندگی شهری بپردازد.