سینما رسانه بیان است یا رسانه ارتباط

سینما به عنوان یک رسانه ، با تولید متن با مخاطب خود روبرو می شود. با اینکه تولیدکننده، متن را به روش خاصّی رمزگذاری میکند، خواننده آن را در مفهومی کمی متفاوت، رمزگشایی مینماید و آن چیزیست که حاشیه فهم خوانده می شود. این خط فکری به ساختگرایی اجتماعی پیوند دارد. از سوی دیگر، بیان پدیده ای صرفاً متنی و یا به عبارت دیگر روایی است که سعی در ایجاد ارتباط ندارد بلکه ماهیت آن بازتابی است. سینما به دلیل عدم تقارن فکری مخاطب با تولیدکننده در مورد محتوای متن
نمی تواند رسانه ارتباط باشد ولی به دلیل رمز نگاری تصاویر که ملهم از نشانه شناسی تصویر است رسانه ایی می باشد که به بیان متن می پردازد. عمده ترین شیوه های سنتی بیان که بین سینما و ادبیات مشترک است، تشبیه، استعاره، کنایه، مجاز و تشخیص است. در بیان سینمایی دوربین از حالت یک « بیان » ضبط کننده ی صرف خارج می شود و انتخاب های آن در منظور بیان تأثیر می گذارد. در واقع شرح کیفیت و چگونگی است، آن گونه که خود برداشت می کنیم. حال سوال مهم این است که این فرآیند به ارتباط با مخاطب می انجامد یا در حد بیان باقی می ماند.