مقاله بهسازی نیروی انسانی و سازمان

توجه به انسان به عنوان بزرگترین سرمایه سازمان و مطالعه رفتار وی، سابقه کوتاهی دارد.رشته علمی جدیدی که دارای نگرش سیستمیک به رفتار انسان در سازمان است و ازیافته های علوم رفتاری و مطالعات و تجربیات رفتار سازمانی بهره گیری می کند، عبارت است از بهسازی نیروی انسانی و سازمان که با تلاش و پیگیری بی وقفه صاحبنظران مدیریت رو به توسعه و تکامل است. این رشته علمی نوین توانسته است با انجام تغییرات برنامه ریزی شده،عوامل انسانی را با محیط خارجی سازگار کند، تعارضات درون سازمانی را از بین ببرد وباایجاد گروههای منسجم و مولد و مشارکت دادن کارکنان در کلیه فعالیتها و تلاشها،بهره وری سازمان را به نحوی مطلوب افزایش دهد.مدیران از بدو پیدایش سازمان تاکنون همواره برای بهسازی آن تلاش و کوشش بی وقفه ایبه عمل آورده اند تا با بهره گیری از تجارب علمی گذشته و فنون و روشهای علمی حاضر که حاصل پیشرفت نظریه های علمی و دستاوردهای مکاتب مدیریت است بتوانند کارایی واثربخشی سازمان را افزایش دهند.هدف اکثر مکاتب مدیریت افزایش کارایی و اثربخشی سازمان است. البته تعدادی از آنهابه سبب نگرش محدود و مفروضاتی که درباره سازمان و انسان دارند نتوانسته اند به هدف خودنائل شوند. برای نمونه مکتب کلاسیک با فرض عقلایی - اقتصادی بودن انسان استفاده ازاصول و کارکرد مدیریت علمی، تبعیت از مدل بوروکراتیک را برای بهسازی و افزایش کارایی سازمان تجویز کرده، به انسان با دید مکانیکی نگریسته، روابط غیررسمی افراد را در محیط کار نفی کرده و اصولا ساختار سازمان رسمی واجرای بی چون وچرای قانون و مقررات رامدنظر قرار داده است.فرایندی است که از طریق آن دانش و عملکردهای « بهبود وبازسازی سازمان » به طور کلی علوم رفتاری برای کمک به سازماندهی در دستیابی به اثربخشی بیشتر، از قبیل بهبود شرایط زندگی (بالارفتن رفاه) افزایش بهره وری و بهبود کیفیت کالا و خدمات مورد استفاده قرارمی گیرد. هدف از بهبود و بازسازی سازمان بهبود تواناییها و امکانات سازمان برای ارزیابی وحل مشکلات سازمانی است. از سوی دیگر بهبود و بازسازی سازمان برای بهبود کل سیستم،یعنی خود سازمان و بخشهای تابعه آن و ارتباط با محیط پیرامون طراحی می گردد.اثربخشی و کارایی